Do popularnych rodzajów instrumentów muzycznych zaliczyć trzeba całą grupę jaką są aerofony. Ich cechą charakterystyczną jest przede wszystkim wyszczególnienie ich w systematyce instrumentologicznej przez Curta Sachsa.
Źródło dźwięku
Wibratorem w aerofonach jest słup powietrza, wprowadzany w drgania. To natomiast dzieje się w zamkniętej szczelnie przestrzeni, jaką określa się mianem przestrzeni rezonansowej. By móc wydobyć z aerofonu konkretny dźwięk, niezbędne jest stworzenie wibracji, a dokładniej rzecz biorąc pobudza się ą poprzez zadęcie. W instrumentach tego rodzaju wydziela się także piszczałkę. Jest to element instrumentu muzycznego, który zamyka słup powietrza. To natomiast jaka jest długość owej piszczałki jest uzależnione od wysokości otrzymywanego dźwięku. Bardzo duży wpływ na to, jaki dźwięk w ogóle otrzymamy ma rodzaj tworzywa, który zostanie wykorzystany do stworzenia piszczałki.
Aerofony w praktyce
Z aerofonów mogą wydobywać się bardzo mocno zróżnicowane pod względem wysokości dźwięki. To jak będą owe dźwięki modulowane i przekształcane jest natomiast zależne przede wszystkim od trzech najważniejszych czynników przedęcia, a więc zmiany ciśnienia powietrza, ale też otwieranie oraz zamykanie otworów bocznych, czy też modyfikacje w zakresie długości piszczałki, z wykorzystaniem w tym celu wentyli oraz suwaków. Biorąc natomiast pod uwagę to, jak grający na aerofonie wykona zadęcie, wyszczególnia się aerofony wargowe, aerofony stroikowe oraz organicznostroikowe. W zakresie tych pierwszych mówi się inaczej o pojęciu aerofonów fletowych, do jakich zaliczyć trzeba między innymi piszczałkę. W drugą kategorię zaś wliczają się jeszcze dwie osobne podgrupy – pojedyncze jak saksofon oraz klarnet, a także podwójne – obój, sarusofon, fagot. Do organicznostroików zalicza się natomiast ustnikowe, powiedzmy trąbkę i róg, a także bezustnikowe.